خانوم دکتر

گاهی تجربه ها تکرار نمی شود...

قرار نیست همه ی بیماری ها به یک اندازه عجیب و غریب از آب دربیایند یا دچار همه ی عوارض شوند....

قرار نیست وقتی هربار یک مسیر را می رویم به همان قصه های همیشگی برخورد کنیم....

قرار نیست دو دو تا همیشه چهارتا شود ....گاهی کم و زیاد هم می شود...

نیمه ی پرش می شود توکل بر خدا...که اگر نباشد نمی توان پلک را به آسودگی بر هم نهاد

خانوم دکتر...

رمضان است و خرداد است....امتحان پایان ترم و ارتقا و بورد نداریم.....

گاهی باید نعمتهای خدا را یاداوری کرد

در شهرستان ل هستم....دور از خانواده....دور از استادها.....در میان مردمی که دیگر به گویش شان عادت کرده ام....

رمضان مبارک، التماس دعا

خانوم دکتر...

اتاق بیمارستان چقدر می تواند دلباز باشد....و این برای بیمار و همراهی که در نگرانی ست، چقدر خوشایند و آرامش بخش است... اقلا حق انتخاب باشد .... گاهی بالاتر از آستانه استرس بیمار شده ای،شاید باید نیفزودش یاد بیمارستان خودمان می افتم: 4 بیمار در یک اتاق، ساعت ملاقات و غیرملاقات مفهوم خاصی ندارد، شاید تا 10 نفر ملاقات کننده بالای سر یک بیمار هست...مرد و زن...در بخش زنان....حتی برای کسی که آنجا فقط کار میکند هم خوشایند نیست.....چطور بیمار جلوی این چندین مرد ملاقات کننده تخت مجاور آرامشی در بستر داشته باشد! خانوم دکتر...

راحتتر از تصور بود روزه ی اول تیرماه....طولانی ترین روز سال....و حالا به قول دوستان در شمارش معکوس افتاده ایم

یادت نرود خدای مهربان همیشه در کنار توست...

خانوم دکتر...

باز هم همان قصه ی همیشگی

واقعیت داستان زندگی ما

گاه چقدر زود دیر میشود....

یک روز برای همیشه خواهی رفت....حسابت را فراموش نکن....خوب باش

 

و دوباره باید بروم به سمت داستان ل...با انبوهی از توکل....که بدون آن زندگی ناممکن می نماید

 

هنوز هم نگران بیماری هستم....عین همان سال اول رزیدنتی.....خدا عاقبتمون را بخیر کنه

خانوم دکتر...

کاش بتوانم تا صبح خوب بخوابم...

پی نوشت: شبی که این را نوشتم همه ی آرزویم ابن بود که بیمارستان با اضطراب بیدارم نکند....آن شب ساعت حدود 1.5 زلزله آند و صاحبخانه مان بیدارم کرد و از آن شب تا اکنون چهار شب میگذرد و هر شب زلزله ای می آید و تکانمان میدهد

خانوم دکتر...

نمیدانم در چند روز اخیر بیش از 40 بار زمین در "ل" لرزیده است یا نه....اما می دانم امروز با زمین لرزه از خواب بیدار شدم و در انتظارش به خواب می روم امده ایم خانه یک همسر شهید....خانه شان حیاطی سرسبز دارد و باد توی آغوش برگها می پیچد و زن مهربان که خاله می نامندش بی هیچ چشم داشتی ما را به خانه اش پذیرفته....خانه ای تمیز....خیلی تمیز...دسته جمعی با رنهای همسایه بستنی خوردیم....بساط خوردنی ها و رختخواب آماده است.... فکر کن....خیلی خوب فکر کن ....اگر فردا در قعر زمین بیدار شوی، کجای داستان ایستاده ای؟ خانوم دکتر...

خیلی چیزها بر وفق مرادت نیست...اما خوبی دنیا این است که در گذر است....و شاید خیلی هم بد نباشد که خوشحالم از اینکه عمرم دارد می گذرد....

به چهارشنبه ای نزدیک می شوم که قرار است بروم خانه...که حتی اگر نروم دلخوشی رفتنش این روزها خوشحالترم می کند.....

خودم هم درست نمی دانم اینجای دنیا چه می کنم....تجربه! کار! صبر!.... ؟

باد می آید....از آن بادها که شبهای زلزله می آمد....و می ترسم مثل آن شب ارزو کنم تا صبح بیمارستان زنگ نزند....

خانوم دکتر...

امشب شب امتحان شفاهی بورد است....دو سال قبل در چنین شبیه شبی چقدر نگران بودیم از فردایی که بی اندازه غیر قابل پیش بینی بود ....و چقدر قبول شدن در آن امتحان رویای بزرگی بود

نوشم که یادم بیاد....خدایا شکرت

خانوم دکتر...